Łyżeczki od Izy, przyniesione do domu po naszym czwartkowym spotkaniu w Literatce.
Ja Jej magiczną latarenkę - Ona mi łyżeczki.
Ja Jej magiczną latarenkę - Ona mi łyżeczki.
Ta czarna, dość oryginalna, ze szpiczasto zakończoną "częścią nabierającą" ;) została zagarnięta we Młynie (ma nadzieję, że nikt sie nie zorientował).
Dwie pozostałe slicznotki szukaly sensu swego życia i czekały na swój dzień. Który nadszedł.
Ostatnie zdjęcie mówi jak wyglądaly kiedy je otrzymałam.
Acha, jeszcze w Literatce sie zorientowalam, że "do kompletu" z jedną łyżeczką mam chyba w domu widelec z identycznym wzorem, co jak widac się okazalo prawdą.
Cudne zdjęcia :)łyżeczki wyglądają ładniej niz w realu :) a na widok widelca mnie zatkało... ale numer! Buziaki kochana...
OdpowiedzUsuńJeszcze tylko nożyk potrzebny , może się kiedyś gdzieś , w niewyjaśnionych okolicznościach trafi :)))))
OdpowiedzUsuńZgadzam sie z Izą, na tym tle, które przypomina akwarele, łyzeczki prezentują sie świetnie!
OdpowiedzUsuńKażda ma swoją formę i pewnie duszę, muszę powiedzieć, ze ostatnio zaczełam sie coraz bardziej przygladac łyzeczkom, wszędzie tam gdzie bywam i to może być niebezpeczne ;))
:)hihi :)
OdpowiedzUsuńtaaaak, a potem zapytasz mnie o adres pocztowy... ;))))
;) szczerze mowiąc, to juz raz bylam tego bliska, a taka łyzeczka świetnie sie miesci w kopercie bąbelkowej.
OdpowiedzUsuńświetnie! niech nic Cie nie powstrzyma przed zadawaniem takich pytań! :)))
OdpowiedzUsuńa wiesz, że mam nawet taką jedną babelkową kopertę po łyżeczce otrzymanej pare lat wstecz, włąśnie od nieznanej mi osoby?! :) Moze kiedys i tę kopertę sfotografuję i tu wrzucę, bo to ciekawostka ktora miesci sie w tematyce tego blogu, kto wie!
dobry pomysł!
OdpowiedzUsuń